بازی پوکمون گو
Pokémon (پوکمون)،
چیزی که این روزها به لطف بازیِ Pokémon go بر سر زبان ها است. بازی
واقعیت افزوده(Augmented Reality) شرکت Niantic برای گرفتن هیولاهای دوست
داشتنی، که اولین در نوع خود، هم در اندروید و هم در ios است. حالا این
بازی در مسیری است تا تعداد کاربران فعال روزانه اش به لطف 7.5میلیون
دانلود و نصب، از توییتر بیشتر شود. شاید در هفته اخیر دیده باشید که
بازیکنان Pokémon go چگونه قسمتی از راه یا خیابان را برای گرفتن یک پوکمون
گرفته اند! (تعداد زیادی از کودکان و به طور حتم، خیل عظیمی از
بزرگسالان).
در حالی که برخی آن را برای اولین بار تجربه می کنند، گویی برخی دیگر،
فرانچایز مورد علاقه کودکی خود را دوباره ملاقات می کنند. اما هیولای
کوچولوی دوست داشتنی تنها چیزی نیست که بازی “پوکمون گو” برای ارائه دارد:
بسیاری از بازیکنان آن، برای اولین بار است که واقعیت افزوده را تجربه می
کنند و با توجه به واکنش شان، می توان دریافت که عاشقش شده اند.
واقعیت افزوده یا AR سال ها در شکل های مختلف وجود داشت اما آن طور که باید
موفق و پرطرفدار نبود. البته، شما می توانید به راحتی چیدمانی که برای
آشپزخانه تان دوست دارید را با واقعیت افزوده پیدا کنید و یا به وسیله
واقعیت افزوده اطلاعاتی درباره یک وسیله یا شیوه کار آن به دست آورید، اما
این ها چیزهایی نیستند که فرد بخواهد به طور منظم انجام دهد.بیشترین
استفاده از AR به تجربه ها و مکان های خیلی خاص گره خورده است تا استفاده
روتین و روزمره از آن.
AR بیشتر شبیه پسرعموی نادیده گرفته شده واقعیت مجازی یا همان VR است
(Virtual reality) و این در حالی است که هِدسِت های واقعیت مجازی پرتقاضایی
همچون Oculus Rift و HTC Vive هم اکنون در دسترس اند.
همچنین پروژه های پر سر و صدای واقعیت افزوده، مانند هولولنز مایکروسافت
هنوز در مرحله توسعه قرار دارند. البته “Phab2 Pro” از شرکت Lenovo، تلفنی
که برای استفاده های واقعیت مجازی بهینه شده، در راه است اما لِنوو نمی
تواند بازیگر مناسبی باشد و بعید به نظر می رسد که استقبال کافی از آن صورت
بگیرد و بتواند تأثیر زیادی ایجاد کند.
در عین حال “پوکمون گو” به پدیده ای غیر منتظره و تأثیر گذار تبدیل شده.
فیدهای خبری فیس بوک وتوییتر زیر تاخت و تازِ تجربه افراد از بازی است.
هنگامی که طی هفته اخیر در اطراف محله خود قدم می زدم با افراد هیجان زده
زیادی روبرو می شدم که به دنبال گرفتن پوکمون هستند! بچه های کوچکی که
آیفون به دست مشغول دویدنند؛ مادرانشان می خندد و سعی در دنبال کردنشان
دارند. بیرون کتابخانه محل، سه نوجوان مشغول بحث برای آموزش پوکمون شان
بودند. من به دنبال افرادی که پوکمون گو بازی می کنند به صفحه تلفن عابران
نگاه می کردم…وبه محض پیدا کردن شخص مورد نظر او هم با دلیلی مشابه به سمت
من برمی گشت!
دلایل موفقیتش هم روشن است: این برنامه رایگان است که به معنی عدم وجود
هرگونه مانع مالی است(پرداخت درون برنامه ای هم دارد). برای هر دو پلتفرم
اندروید و IOS در دسترس است که یعنی کسی شور و هیجان اولیه آن را از دست
نخواهد داد (مگر اینکه جزئی از 1.1 درصدی باشد که از ویندوزفون استفاده می
کند!). و مورد بعدی اینکه پوکمون واقعاً یک برند(نام تجاری) شناخته شده
جهانی است که یک بار هم روی جلد مجله تایم آمده است.
طرفداران سال ها مصرانه تقاضای دیدن این فرانچایز را روی تلفن های هوشمندشان داشته اند، و این درحالی است که کمپانی پوکمون تنها تعداد انگشت شماری اپلیکیشن منتشر کرده است، و هیچ کدامشان از چنین مکانیسمی برای گرفتن مجموعه ای از موجودات خیالی استفاده نکرده بودند. بهترینشان برای سال ها “Gotta Catch ‘Em All” بود، و اگر با یکی از افراد غیرحرفه ای صحبت کنید که حتی از دور با این فرانچایز آشنا باشد، در اکثر موارد با همین گلایه روبه رو خواهید شد.این همان مکانیسمی است که برای در مرکز توجه نگه داشتن “پوکمون گو” لازم است.
و اما روش بازی به این صورت است که هر زمان
پوکمونی روی نقشه دیدید روی آن تَپ می کنید. سپس پوکمون به صورت واقعیت
افزوده روی صفحه نمایش قرار می گیرد، زمانی که با انگشتتان توپ های مخصوص
را به طرف آن پرتاب کنید(سوایپ کنید)، توپ ها مطابق قوانین فیزیکی و به
دلیل جاذبه، یک قوس به سمت پایین را طی می کنند که اگر به پوکمون برخورد
کند آن را گرفته اید.
نحوه ارتباط پوکمون گو با دنیای واقعی به گونه ای است که به تجربه بازیکنان
مبتدی و ارتباط آنان با بازی کمک می کند. آن ها ممکن است با غوطه ور شدن
در دنیای فانتزی با سوابق و پس زمینه های داستانی فراوان احساس راحتی
نکنند، ولی در عوض “پوکمون گو” از آن ها می خواهد که به چیزهای بیشتر آشنا-
جهان اطراف- نگاه دقیق تری داشته باشند.
این ها چیزهایی هستند که دلهره و سردرگمی کمتری ایجاد می کند، خصوصاً برای
تازه واردان. همین ها هستند که به واقعی ساختن بازی و به محکم کردن جایگاهش
در دنیای ما کمک می کنند به کمک احساسی که به بازیکنان می دهند:
مانند این که، پوکمون های آب دوست(آبی) نزدیک دریاچه ها و رودخانه ها و
پوکمون های چمن دوست در پارک ها زندگی می کنند، و البته در مکان های تاریخی
قابل توجهی مثل خانه های تاریخی و نقاشی های دیواری هم می توان پوکمون
یافت. و در حالی است که ورزشگاه واقعی زیادی به عنوان pokemon gym یا
ورزشگاه پوکمون ها در بازی وجود ندارد. رفتن به کتابخانه یا کلیسای محلی هم
به دلیل اینکه ساختمان های مهمی هستند احساس عجیب و غریبی دارد.
“پوکمون گو” همانند پیش قراولی برای واقعیت افزوده است و به هیچ عنوان تلاش نمی کند چیز اضافه تر و بیشتر از آن چیزی که هست به شما ارائه دهد، چرا که در حال حاضر اکثر مردم احتیاجی به یک لایه اضافی روی دنیا ندارند. مسلما واقعیت افزوده هم مشکلات خودش را دارد: بازیکنان پوکمون گو به شکل تصادفی جسدی را پیدا کردند. تقریبا باعث وقوع تصادفات کوچکی شده است و دست کم یکی از بازیکنان در اواخر شب به قاچاق مواد مخدر متهم شده است! با این حال تلفن های هوشمند همه جا هستند و کسی نخواهد پرسید که چرا تلفنتان را در هوا تکان می دهید!
Pokémon go مقدمه شایسته ای برای واقعیت افزوده است، به مردم شیوه کار فناوری را نشان می دهد و این فکر را به وجود می آورد که چیزهای بیشتری می تواند در جهان اطراف ما وجود داشته باشد.افکاری شبیه اینکه “چه اتفاقی می افتد اگر یک ویدِل(نوعی پوکمون) پشت آن بوته باشد؟ “! مردم به مرور به این ایده که تلفنشان را به سمت جایی یا چیزی بگیرند و لایه های پنهان آن ها را کشف کنند عادت می کنند و زمانی این به بخشی از آن ها تبدیل خواهد شد و راه را برای تجربه های بهتر و قابل توجه تر پیرامون واقعیت افزوده هموار خواهد کرد.
نظر شما راجع به Pokémon Go چیست ؟
